Czytelnia

Kongregacja piemoncka

O. LANFRANCO LONGHI (FRASCATI)

Kongregacja ta powstała na początku XVII w. po przyłączeniu do eremu di S. Salvatore w Superga k. Turynu, zbudowanego w 1602 roku jako votum po ustaniu zarazy, innych klasztorów i eremów na terenach północno-zachodniej Italii. Od początku posiadała charakter wybitnie eremicki i miała 5 eremów i jakieś klasztory. Połączona z Camaldoli szybko usamodzielniła się, a od 1634 roku została związana unią z Kongregacją z Monte Corona (Breve Urbana VIII “Exponi nobis” z 8.VIII.1634), która trwała tylko do 1642 r., chociaż formalna separacja między Camaldoli i Monte Corona (razem z Kongregacją piemoncką) złączonymi w jedną 8.X.1634 roku, nastąpiła w 1667 roku. Eremy tej Kongregacji przetrwały do rewolucji francuskiej. Tylko jeden z nich, erem w Lanzo (Turyn) ocalał, ale w 1835 roku został skasowany przez Stolicę Świętą z powodu zbyt małej wspólnoty i trudności w zachowywaniu regularnej obserwacji zakonnej.