O. LANFRANCO LONGHI (FRASCATI)
Pierwsza fundacja kamedulska we Francji była dziełem św. Romualda, który żył około 10 lat jako pustelnik obok klasztoru benedyktyńskiego w Cuxa w Pirenejach. Ten pierwszy erem nie miał jednak długiego żywotu. W XVI wieku został założony erem w Saint-Sever (Bayeux); funkcjonował samodzielnie do rewolucji francuskiej. W tym samym czasie były pewne próby fundacji ze strony Kongregacji z Monte Corona, ale nie dały rezultatów, ponieważ istniały także plany nowych fundacji w Polsce. Nieco później, w 1626 r. don Bonifacio Antonio, kapłan z Lyonu, po odbyciu nowicjatu i złożeniu ślubów zakonnych w eremie w Superga (Turyn) założył erem Notre Dame des Grâces (Vienne), dając początek Kongregacji francuskiej. Kongregacja ta od 1635 roku zwana Kongregacją Kamedulską N. Maryi Pocieszycielki z Francji, posiadała około 10 eremów (S. Sever/Bayeux (?); Notre Dame de Grâces (Vienne) – 1626; Val Jesus (Lyon) – 1628; Notre Dame de la Consolation (Lyon)- 1628 (?) lub 1634; Gros-Bois (Versailles) – 1642; Saint Marie de la Flote (Le Mans) – 1648; Saint-Cilles de Besse (Le Mans) – 1659; Notre Dame de Sapet (Puy-en-Velais) – 1666; Mont-Valerian (Paris) – 1671; erem z Chauvet (La Rochelle) – 1679; erem w Rogat (Aix) – 1674; erem w Senart (Corbeil) – 1695 i jedno opactwo na wyspie Calvet (Atlantyk) z IX wieku przekazane eremitom w 1679 roku. Kongregacja francuska początkowo zależna od Kongregacji piemonckiej, od 1635 roku była autonomiczna posiadając jednocześnie unię z Kongregacją z Monte Corona. Wiek XVII i poł. XVIII były „złotym okresem”, jednakże jansenizm rozprzestrzeniający się w tych czasach we Francji osłabił znacznie życie zakonne, powodując kryzysy. Następnie rewolucja francuska rozpędziła nielicznych eremitów likwidując w ten sposób Kongregację.